Nergens kon hij nog terecht, maar Bon Sjans zette de deuren van haar werkplaats voor Michel (21) open. ‘Ik had geen geld, diploma of werk. Ik zocht een uitweg. Ik dacht bij De Nieuwe Kans opnieuw te beginnen, maar na een akkefietje mocht ik niet meer komen. Nu zit ik bij Bon Sjans. Dat past echt bij mij.’
Allemaal van de straat
‘De sfeer hier bij Bon Sjans is goed. De groep is klein, een man of acht. We werken ’s ochtends in de werkplaats en in de middag hebben we verdieping of sport. Als ik een afspraak heb, bijvoorbeeld bij het jongerenloket, dan gaat er iemand mee. We komen hier allemaal van de straat, we begrijpen elkaar.’
Foto: Vincent van Dordrecht
Binnen 3 weken was het geregeld
Wanneer Michel start bij Bon Sjans is hij afwachtend: ‘Eerst zien dan geloven, dacht ik. Ik wachtte al anderhalf jaar op een uitkering. Etiënne (trajectbegeleider bij Bon Sjans, red.) zei dat hij voor mij aan de slag zou gaan. Binnen drie weken was het geregeld. Dat geeft vertrouwen. Als Etiënne iets belooft, doet hij dat ook. Hij is eerlijk.
Zonder gezeik verder
Struggles op school, geldgebrek en criminaliteit. Etiënne maakte het allemaal mee. Hij is ervaringsdeskundige. Michel: ‘Doorpakken. Dingen regelen, hij weet hoe belangrijk dat is. En hij is een mediator. Als ik problemen heb met iemand dan praat hij eerst met mij, dan met de ander en daarna zet hij ons bij elkaar. “Hoe gaan we zonder gezeik verder?” vraagt hij dan. Hij kiest geen partij. Dat is tof. Maar, als je zelf rotzooi trapt krijg je het ook te horen. Etiënne roept je gewoon het kantoor in. Hij confronteert je. Dat is goed.’
Toch terug naar school
‘Ik dacht: ik ga nooit meer terug naar school. Dat is niks voor mij. Etiënne motiveerde mij toch. Kijk, ik kan gaan werken, dat verdient aardig, maar zonder diploma kom ik nergens. Daarom ga ik toch terug naar school. Ik ga de opleiding Assistent Techniek Breed volgen. Of ik een handige jongen ben? Dat kan ik toch niet van mijzelf zeggen? Of ik met hout, staal of in de installatietechniek wil werken, dat ga ik ontdekken tijdens de opleiding.’
Dankbaar
‘Ik ben Etiënne dankbaar. Dat zeg ik vaak. Het zou raar zijn als ik hem nergens voor zou bedanken. Maar, je begeleider kan nog zo goed zijn, je moet het wel zelf doen. Als je niks wil kom je nergens.’
Lees ook het verhaal van Etiënne.
Deze blog is onderdeel van de reeks 'Die ene hulpverlener/jongere/docent...'.
