Als een mereljong in een mussennest. Zo valt Steffie op tussen alle meiden op School2Care Laakhaven. Ambulant begeleider Jurian Minnee: ‘Ze leek zich te willen verstoppen in oversized truien. Ze droeg geen make-up, haar kapsel was onverzorgd.’ Jurian, destijds coach ervarend leren, krijgt als opdracht om het zelfvertrouwen van Steffie te versterken. Wekenlang leidden de gesprekken tussen beiden nergens naartoe. Tot die ene ochtend.
'Jurian? Ik wil ermee stoppen. Dit gezeik hier allemaal. Ik leer hier niks.'
'Steffie, als je wilt stoppen dan mag dat. Ik ga jou nergens toe dwingen.’
'Meen je dat echt? Mag ik zomaar stoppen? Ga je mij niet tegenhouden?'
'Nee hoor. Als jíj honger hebt moet jíj eten. Niet ik.’
'Dus ik mag gewoon naar buiten lopen? Nu?'
‘Ja, dat mag. Op één voorwaarde. Ik wil dat je aan mij en de collega’s uitlegt waarom je vertrekt. Denk er maar goed over na. We spreken elkaar volgende week.’
Steffie besluit te blijven.
Regie terugkrijgen
Jurian: ‘Steffie bleef omdat ze de regie terugkreeg. Dat maakte ze niet eerder mee. Mensen probeerden haar altijd te overtuigen, wisten wat goed voor haar was. Ik bevroeg haar en liet het adviseren achterwege.’ Jurian noemt een voorbeeld: ‘Dan zei ze: “Jurian, ik werd vannacht wakker. Ik wilde automutileren (zichzelf snijden, pijn doen – red.).” Dan kun je boos worden, met het vingertje wijzen of medelijden hebben, maar ik ging vragen stellen. Waarom wilde je dat? Vertel eens? Wat voelde je? Hierdoor leerde Steffie, stapje voor stapje, zichzelf te uiten. Dat deed ze daarvoor nooit.’
Achteruitgang signaleren
Hoeveel eigen regie mag een jongere hebben die automutileert? Hoe signaleer je achteruitgang als het bewijs onder dikke mouwen is verborgen? Jurian en collega’s spreken af dat Steffie tijdens ieder gesprek haar armen laat zien. Al is het maar drie seconden. Jurian normaliseert het onderwerp waardoor Steffie zich durft te openen. Jurian: ‘Wat ik steeds tegen haar zei: Ik ben geen voorstander van snijden. Het is niet oké. Ik denk dat je andere keuzes kunt maken, maar dat is aan jou. Ondertussen besprak ik natuurlijk alle signalen met haar mentor en groepswerker.’
T-shirt
Het contact tussen beiden verbetert. Jurian: ‘Ik hoefde niet meer te vragen of ze haar mouwen wilde opstropen. Dit deed ze uit zichzelf.’ Na een half jaar wandelt Steffie het kantoor in met een T-shirt aan. Jurian: ‘Dat was fantastisch natuurlijk. Zo’n stap lijkt klein, maar is natuurlijk enorm! Ze durfde zichzelf te laten zien. Jezelf zó zelfverzekerd voelen, maakt dat je ook andere beslissingen durft te nemen.’ Wanneer Jurian een andere functie krijgt, draagt hij de zorg over aan haar mentor. Een jaar later verschijnt er op Instagram een foto. Hoofdonderwerp zijn de mentor en Steffie. Ze draagt een T-shirt. Zichtbaar op Insta. Voor de wereld. Jurian: ‘Ik was flabbergasted. Fantastisch vond ik ‘t. Het is haar gelukt oké te zijn met zichzelf en de regie terug te pakken.’
Kleine stapjes
Steffie leert Jurian blij te zijn met kleine stapjes. Jurian: ‘Zodra het goed gaat dan stopt de begeleiding en zie ik de jongere niet meer. Ik ben een nanoseconde in hun leven. Je hoopt dat je impact maakt. Die foto was daar een bevestiging van. Er gebeuren ook mooie dingen.’ Steffie is altijd welkom voor een kop koffie zegt Jurian: ‘Dan zou ik zeggen: Je mag heel trots zijn op jezelf. Jij kunt meer dan je ooit had gedacht.’
Deze blog is onderdeel van de reeks 'Ik herinner mij...'.
