In deze reeks verhalen vertellen jongeren wie voor hen het verschil maakte tijdens hun behandeltraject, school en in hun leven. Ze vertellen over de aanpak, wat dit zo bijzonder maakt en hoe dit de jongeren verder heeft geholpen. Daarnaast lees je ook de ervaring van de hulpverlener en docent. Zij vertellen wat het hen heeft geleerd en brengt. Daarnaast krijgen ze de mogelijkheid nog iets tegen elkaar te zeggen.
‘Don’t go wasting your emooooooooootion!’ Voorbijgangers kijken verbaast naar binnen als Larissa en haar pleegmoeder Trudie samen een ABBA-show in de huiskamer opvoeren. Larissa: ‘Samen dansen, zingen en gek doen maakt ons vrolijk. Die muziek verbindt ons. Ik ken alle Mamma Mia-films uit mijn hoofd.’
Vorig jaar leek de vrolijkheid uit huis verdwenen. In coronatijd sloot Larissa zichzelf op in haar kamer: ‘Met de deur dicht lag ik hele dagen in bed. Ik had nergens zin in. Ik ging niet meer naar school. Iedereen zei dat ik weer iets moest gaan doen, maar wat? Ik ga niet in mijn eentje wandelen ofzo.’ Trudie maakte zich zorgen en schakelde een coach in. ‘Of ik enthousiast was? Nee. Maar ik ben wel iemand die alles probeert. Ik dacht: kom maar langs.’
Foto: Vincent van Dordrecht
Larissa wisselt van school en krijgt een bijbaantje: ‘Ik ga één dag in de week naar school, de andere dagen werk ik volop. Het is belangrijk dat je iets te doen hebt, dat je uit je bed komt. Ik ga nu zelfs hardlopen in mijn eentje. En ik kreeg een konijn. Hij betekent veel voor mij. Ik vind het fijn hem te verzorgen.’ In februari doet Larissa examen: ‘Dat kon al in 2022, maar mijn hoofd zat zo vol dat we besloten een jaartje te wachten. Daarna ga ik de kappersopleiding doen. Black hair kappers, die zijn er veel te weinig!’
In 2021 reisden Larissa en Trudy af naar Curaçao: ‘Trudy en Gerard (pleegvader red.) zijn familie, maar toch ook weer niet. Op wie lijk ik? Waar kom ik vandaan? Ik had zoveel vragen.’ Op Curaçao ontmoette Larissa haar moeder en zusje: ‘Dat was zo bijzonder. Mijn zusje herkende mij meteen en rende op mij af. Dat had ik niet verwacht.’ De reis bleek ook een realitycheck: ‘Mensen zien mooie plaatjes van de Jan Thielbaai, de hotels en de clubs. Wij zagen hoe Curaçao echt is. De armoede en wijken waarvan je denkt: beter keren we nu om.’
Larissa hoort van haar moeder dat er familie in Nederland is. ‘Daar heb ik nu ook contact mee. Weet je wat je écht in je stuk moet zetten? Dat pleegkinderen hun ouders vaak moeten kunnen zien. Dat is zó belangrijk. Je wilt toch weten waar je vandaan komt?’ Larissa woont fijn bij Trudie en Gerard: ‘Jezelf blijven, grenzen aangeven, niet meelopen. Dat heb ik van hen geleerd. Het maakt niet uit wie je bent of wat je hebt, iedereen is goed zoals ‘ie is. Als ik later op mezelf woon -dat gaat nog járen duren- nemen we samen een duo-hond. Een labradoodle mini of een ruwharige teckel, dat lijkt mij leuk.’
Dit artikel verscheen eerder in HUB!, het magazine van iHUB.
In het volgende artikel in deze reeks zijn de ervaringen van pleegmoeder Trudie te lezen.
