Regiodirecteur Bob Wiggers noemt het verwijderen van tralies en prikkeldraad op de iHUB-locatie Harreveld ‘een noodzakelijke eerste stap in het kindvriendelijker maken van het gebouw.’ Astrid, moeder van de veertienjarige Mark* die op Harreveld verblijft, snapt dat de buitenkant van het gebouw mensen afschrikt: ‘De eerste keer dat ik hier kwam, werd ik misselijk.’
'Hij verstopt zich niet meer in zijn hoodie'
Nadat de aannemer eerder deze week een begin maakte met de werkzaamheden belde Mark zelf zijn moeder op: “Mam, de tralies zijn weg!” Na een lastige start, afgelopen mei, waarin Mark verdrietig was en dagelijks vroeg wanneer hij weer naar huis mocht, gaat het volgens zijn moeder nu heel goed met hem. ‘Mark gaat naar school, sport en doet zijn taken. Iedere keer als ik hem zie denk ik: jongen, je bent weer gegroeid. Hij lacht, loopt rechtop en verstopt zich niet meer in zijn hoodie.’ Astrid gaat iedere zondag op bezoek, bellen doen ze vier keer per week. ‘We zijn in de zomer samen naar het zwembad geweest. Dat was zo fijn.’
'Ik kom daar voor mijn zoon'
De tralies en het prikkeldraad stoorden Astrid niet. ‘De eerste keer wel natuurlijk. Ik zag die hekken en ik dacht: ga ik mijn kind echt hiernaartoe brengen? Maar, ik was ten einde raad. Ik was óp. We hadden hulp nodig. Weet je, ik kom daar voor mijn zoon. Dan zie je die tralies en hekken niet meer. Astrid denkt niet dat Mark er nu tussenuit gaat glippen. ‘Hij is nooit een wegloper geweest. Had ik een zoon gehad die wel steeds de benen nam, dan zou ik angstiger zijn.’
'Het personeel is zo lief voor ons allemaal'
Astrid vindt dat wat er ín het gebouw gebeurt veel belangrijker dan de uitstraling aan de buitenkant. ‘Je kunt een prachtig gebouw neerzetten, maar als de begeleiding er niks van bakt heb je daar als jongere niets aan. Ik kijk door het gebouw heen omdat ik weet: Mark heeft het daar fijn. Het personeel is zo lief voor ons allemaal. Voor nu, want Harreveld is tijdelijk, is dit goed voor hem. Mark vindt daar rust. Hij moest terug naar de basis: opstaan, douchen, aankleden, naar school gaan. Dat gaat nu goed. Als dat doorzet mag hij misschien naar de open afdeling.’ Mark maakte zijn moeder gisteren nog een compliment: “Mam, een hoeslaken om een matras doen, dat is écht lastig. Ik krijg steeds meer respect voor alles wat jij thuis altijd doet voor ons.”
Foto: Vincent van Dordrecht
*De naam Mark is gefingeerd
Astrid en Mark vertellen in dit artikel hoe die eerste weken op Harreveld verliepen.
