In deze blog lees je het verhaal van docent en VSO bouwcoördinator Cristel Eckhardt. Zij herinnert zich: Siebe. Hij volgt op dit moment thuisonderwijs. Hij mist zijn klasgenoten uit de brugklas en wil heel graag terug naar school. 'Dat gaan we ook zeker doen, maar voorzichtig,' aldus Cristel. 'Stap voor stap.' Cristel maakt vijf jaar geleden al kennis met Siebe, die destijds nog op de basisschool zat. Cristel: 'Toen ik hem voor het eerst zag was hij bleek en rustig. Nee, ik zag geen vrolijk jongetje.'
Siebe is elf als hij vanwege zijn woede-uitbarstingen in de klas is aangemeld voor extra begeleiding. Cristel: 'Drie ochtenden in de week. Dat was een grote opdracht. Normaliter kreeg ik één of twee uur per week, ik begreep wel dat er nu echt iets aan de hand moest zijn.' Siebe blijkt een kalme jongen te zijn. Intelligent ook. Cristel: 'Ik dacht vrijwel direct aan twee dingen: hoogbegaafdheid en autisme. Dat zei ik niet direct hardop.'
Autisme en gespecialiseerd onderwijs
Siebe en Cristel gaan samen aan de slag met de Cito-toetsen. Het lukt Siebe niet om deze in de klas te maken. Cristel: 'Het niveauverschil tussen Siebe en de rest van de klas en zijn sterke rechtvaardigheidsgevoel zorgden continu voor confrontaties. Siebe voelde zich ongehoord en onbegrepen. Alleen als ik op school was ging het goed. Door de woede-uitbarstingen voelden de leerkrachten zich onveilig.' Het gedrag van Siebe verbetert niet. Gesprekken met zijn ouders volgen. Cristel spreekt in een gesprek met moeder de woorden autisme en gespecialiseerd onderwijs uit. Cristel: 'Ze schrok enorm. Ze wilde haar zoon binnen het reguliere onderwijs houden. Dat snapte ik wel.'
Overleven
Siebe stapt toch over naar het gespecialiseerd onderwijs. Cristel: 'Daar vond hij rust en erkenning. De incidenten namen af. Hij doorliep groep acht heel goed.' Na groep acht volgt de brugklas. De eerste maanden gaan wederom goed. Er is rust, structuur en Siebe heeft goed contact met zijn mentor. Aan het einde van het eerste jaar raakt hij vermoeid. Siebe wordt snel boos, valt uit en komt niet meer aan leren toe. Wat is er aan de hand? Cristel: 'Al die jaren op de basisschool was Siebe aan het overleven. Door de rust en structuur op zijn nieuwe school kwamen trauma’s naar boven. Daar was eindelijk ruimte voor.' Via een zorgarrangement wordt geprobeerd Siebe op school te houden, maar dat lukt niet. Nu zit hij thuis.
Stapje voor stapje
Cristel: 'Siebe wil heel graag terug naar school, dus daar werken we aan. Dit doen we stapje voor stapje. We luisteren naar hem, kijken naar hem en vragen steeds: wat heb jij nodig? Wat kun jij aan?' Een docent van het contactteam geeft Siebe thuisonderwijs. En samen gaan ze wekelijks een uurtje naar school. Lessen volgen via de oriëntatieklas is een volgende stap. Cristel: 'Hoe houden wij hem op zijn huidige school? Dat was de vraag die ik destijds kreeg. Ik weet nu dat een betere vraag was geweest: Wat heeft dit kind nodig? Als een trauma in de weg zit om te kunnen leren, is een behandeling nodig. Zodra dat is afgerond kan het kind terug naar school. En ja, dit zorgt soms voor schoolvertraging.'
Meer jongeren zoals Siebe
Nominaal – binnen de gestelde tijd – afstuderen laat Cristel steeds meer los. Dat heeft ze geleerd van verhalen zoals die van Siebe. Cristel: 'Aan zijn intelligentie en doorzettingsvermogen ligt het absoluut niet. Hij past gewoonweg niet in ons reguliere schoolsysteem.' Er zijn meer jongeren zoals Siebe. Cristel: 'Intensievere zorg op reguliere scholen juich ik toe, maar er zal altijd gespecialiseerd onderwijs nodig zijn voor jongens zoals Siebe.' Een diploma halen en werk vinden; Cristel is ervan overtuigd dat dit Siebe gaat lukken: 'Zijn route is anders, maar hij komt er wel.'
*De naam Siebe is gefingeerd.
Deze blog is onderdeel van de reeks 'Ik herinner mij...'.
