In deze blog lees je het verhaal van coach en supervisor Daniëlle van den Berg. Zij herinnert zich: Jordan. ‘Het was spannend, die zomer van 2017. De tweede School2Care-locatie opende in Rotterdam. Inmiddels is onze naam gevestigd, maar toen moesten we onszelf nog bewijzen. De gemeente, jeugdbeschermers, heel de stad keek over onze schouders mee. Jordan, hoorde bij onze eerste lichting studenten. Net als alle andere jongens kwam hij net uit detentie. Wij waren jullie stok achter de deur. Hier afhaken betekende opnieuw detentie of een uithuisplaatsing.’
Geboren leider
‘Ik nam jouw schoolintake af. Imposant waren jouw blik en postuur. Je zei: “Ik heb al tien scholen gehad. Ik ben overal de baas, iedereen is bang voor mij.” Dat bleek te kloppen. Met één blik trok jij de hele klas mee. Uit angst deed iedereen wat je zei. Een geboren leider. Met positieve invloed kon jij een heel eind komen, maar dat was nog ver weg. Je was er nu vooral op uit om onrust te stoken en mensen intimideren.
Jij week voor niemand. In de smalle gangen van ons schoolgebouw liep je recht op mij en alle andere collega’s af. Als wij, verrast en overrompeld, een stapje opzij deden lachte je ons uit. Dat kon zo niet langer. Wij besloten als team: als Jordan op ons af komt blijven we staan. Wij konden jou niet helpen als wij onszelf ondergeschikt aan jou maakten.
Beter aanspreekbaar
En toen was het zo ver. Ik liep de gang in en zag je op mij af komen. Er verscheen een lachje op je mond: die kan ik hebben leek je te denken. Terwijl ik naar je toe liep sprak ik mijzelf moed in: ‘Danielle, niet bang zijn. Je kunt dit.’ We liepen recht op elkaar af, tot we neus aan neus stonden. Ik werd warm, mijn hartslag steeg, ik voelde mijn baby trappelen. Na secondes die voelden als minuten stapte je vloekend en tierend opzij. Ik zuchtte opgelucht. Gelukt!
Vanaf dat moment was jij beter aanspreekbaar. Je deed je bandana af zodra je de school binnenstapte, je stapte opzij in de gang. Wij spraken je aan én boden jou perspectief. “Jij kunt makkelijk een mavo-diploma halen zeiden wij.” Je geloofde ons niet. Toch lukte het, met dank aan het Schreuder College (ook een iHUB locatie red.) hier vlakbij. Je kreeg een bijbaantje en je ging weer thuis wonen. Wij zagen jou veranderen. Je sprak anderen aan op hun gedrag. Jouw leiderschap zette je positief in.
Diploma op zak
Met je diploma op zak verliet je onze school. Toch kwam je nog regelmatig even buurten. “Doen jullie normaal? Dit zijn aardige mensen” zei je dan tegen leerlingen. Jordan, jij hebt ons team leren samenwerken. Onze school heeft geen middelen of maatregelen, wij moeten het met onszelf doen. Wij vormden als team één front, ondanks al onze angsten en twijfels. Dat maakte ons sterker. Daar ben ik je dankbaar voor.
Wij spreken elkaar niet meer. Ik hoop dat het goed met je gaat. Daar ben ik toch wel nieuwsgierig naar. Ik hoop dat jouw tijd hier op school nog steeds een positief effect op je heeft. Je bent altijd welkom voor koffie. Wie weet, staan we dan nog even neus-aan-neus, en kunnen we daar samen hartelijk om lachen.’